- xain
- sif. <ər.>1. Vətəninə, xalqına xəyanət edən; satqın, xəyanətkar, dönük. <Pəhləvanlar:> Dağ-daşından uçsun duman; Qara geysin xain insan! A. Ş.. Bayquş xaraba, gecəquşu qaranlıq sevən kimi, xain adamlar da xəlvəti xoşlarlar. M. İ.. // məc. Etibarsız, vəfasız, aldadıcı, bel bağlanıla bilməyən. // İs. mənasında. <Dəmirqaya:> Yəqin ki, aramızda olan xainlər <casusa> hər işimizi xəbər veriblər. Həmin xainlər tapılıb, cəzasına çatmalıdırlar. H. N.. Xain baxmaq – 1) pis (xain) gözlə, pis niyyətlə baxmaq, təmiz ürəklə baxmamaq. <Güləndam:> Yoldaş Qaradağlı, oğlumun sevgilisinə xain baxan o evli kişini tapın və cəzalandırın. B. Bayramov; 2) bax xain çıxmaq. Sancılsın tikanlar xain gözünə; Xain baxdın çün dostlara, danışma! Aşıq Hüseyn. Xain çıxmaq – vətəninə, xalqına, dostuna, yaxınına xəyanət etmək, dönüklük göstərmək. <İblis İbn Yəminə:> . . Çəkəcəkdir başımız dürlü bəla; Çünki var başqa güna- hın da sənin; Orduya, dövlətə çıxdın xain. H. C.. Xain çıxsa əgər bir qız, bir oğlan; Qurtarmaz ananın ahü-vayından. Şəhriyar.2. məc. Gördüyü yaxşılığa qarşı nankorluq edən; nankor, paxıl, qəlbiqara. Çox xain adamdır.
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.